School/école

Afgelopen weekend lanceerde Elio di Rupo, voorzitter van de SP, het idee om in een brede rand rond de taalgrens, en in Brussel, tweetalige scholen te ontwikkelen. Deze zouden dan afwisselend lessen in het Frans en in het Nederlands geven. In Wallonië wierp deze techniek eerder al haar vruchten af. Bij succes zou dit dan uitgebreid kunnen worden naar heel België.

De Vlaamse politici waren hier echter ogenblikkelijk - het hoeft niet te verbazen, de verkiezingen komen eraan - tegen gekant. Met neo-flamingant De Wever op kop werd er schande gesproken over de "nieuwste poging Vlaanderen te franskiljoneren".

"In deze tijden van globalisering en op een ogenblik dat het behoud van ons land zelf in het gedrang komt, moeten we iets durven ondernemen", stelt Elio Di Rupo. (bron: VRTNieuws.net)

Wat is eigenlijk het probleem? Het enige gevolg is dat er een betere kennis van de beide grote landstalen zou onstaan, zowel in Wallonië als in Vlaanderen. Elkaar begrijpen is immers een fundamenteel onderdeel van productief samenleven.
Er werd meteen hoog van de toren geblazen over de "reeds perfecte kennis van het Frans bij de Vlaamse jongeren". Als je eender welke leerkracht Frans ondervraagt in het middelbaar onderwijs zal je kunnen vertellen dat de kennis Frans systematisch achteruit boert. Er is een fundamentele inhaalbeweging nodig. Dit initiatief zou dat mee kunnen ondersteunen.

Dit terzijde wordt hiermee ook eens een positief Waals voorstel in verband met het geven van meer Nederlands in scholen afgedaan als "belachelijk".

We moeten integendeel toejuichen dat de Franstalige Belgen beseffen dat er meer Nederlands moet gegeven worden om de communicatie tussen de landshelften te verbeteren.